Het afgelopen jaar was roerig mag ik wel zeggen! Zowel privé als zakelijk. Privé met het verdriet van mijn zoontje om het missen van zijn vader, zijn gevoel van onmacht over het onrecht in de wereld en daarnaast zijn dyslexie. Wanneer zijn vriendjes ’s avonds lekker buiten kunnen spelen, moet hij vaak extra opdrachten maken.
Soms is hij boos, verdrietig, opstandig. Dit kost ons beiden veel energie. En ik reageer niet altijd even geduldig en/of begripvol. Ook ik heb mijn uitdagingen, was het afgelopen ¾ jaar veel moe, had continue klachten aan nek en schouders, veel (spannings-)hoofdpijn. Hierdoor kon ik er vaak niet voor hem zijn zoals ik zou willen, zoals hij op zo’n moment nodig had (en heeft).
Zakelijk was het roerig omdat ik uitgeput was, uitgeput van het werk dat mij geen voldoening bracht. Na, kort op elkaar, een aantal wisselingen van leidinggevenden kwam er uiteindelijk een vast iemand. Dit bracht veranderingen teweeg in mijn rol als Office Manager. Mijn taken werden minder uitdagend, eentoniger en pasten minder bij mijn capaciteiten. We gingen hierover in gesprek, maar door de keuzes die er genomen werden in de aansturing van het bedrijf én de plannen voor de toekomst, was er geen kans op verandering m.b.t. mijn rol. Althans, geen verandering die mij in mijn kracht zou zetten. Juist alleen maar werkzaamheden waardoor ik nóg verder van mezelf af kwam te staan.
Dit alles, plus het Corona-jaar en de daarbij behorende maatregelen, zorgden ervoor dat ik niks meer kon. Zelfs boodschappen doen en het eten op tafel krijgen lukte niet meer. Drie dagen op rij brood (wel met beleg hoor…), ach, mijn zoontje kon het wel waarderen 😉.
Uiteindelijk kwam ik ziek thuis te zitten. Waar ik dacht dat ik er met een paar weken rust weer bovenop zou zijn, verliep het heel anders….
